repudium

rĕ-pŭdĭum, ii, n. [pudet], t. t., of married or betrothed parties, a casting off, putting away of the opposite party; a dissolution of the marriage contract, a separation, divorce, repudiation:

inter divortium et repudium hoc interest, quod repudiari etiam futurum matrimonium potest, non recte autem sponsa divertisse dicitur, quando divortium ex eo dictum est, quod in diversas partes eunt, qui discedunt,

Dig. 50, 16, 191; cf.:

divortium inter virum et uxorem fieri dicitur, repudium vero sponsae remitti videtur, quod et in uxoris personam non absurde cadit,

ib. 50, 16, 101 (Cic. uses only divortium, v. h. v.):

renuntiare repudium sponsae,

Plaut. Aul. 4, 10, 53 sq.; so,

renuntiare,

Ter. Phorm. 4, 3, 72: repudium (sponsae) remittere, Lucil. ap. Non. 383, 20; so,

remittere,

Plaut. Aul. 4, 10, 69; Ter. Phorm. 5, 7, 35; cf.:

remittere uxori,

Suet. Tib. 11:

mittere mulieribus absentium maritorum nomine,

id. Calig. 36; cf.:

Maevia repudium misit,

Dig. 24, 3, 38:

dicere,

Tac. A. 3, 22:

scribere,

Tert. Apol. 6:

M. Lepidus Appuleiae uxoris caritate post repudium obiit,

Plin. 7, 36, 36, § 122:

repudio dimittere uxorem,

Just. 11, 11, 5; 9, 7, 1:

causam repudii dare,

Dig. 24, 3, 39:

repudium inter uxorem et virum nullum intercessit,

Val. Max. 2, 1, 4:

libellum repudii,

Vulg. Matt. 5, 31 al.; cf. Dig. 24, tit. 2: De divortiis et repudiis.—

II.

Trop. (late Lat.):

amphitheatri,

Tert. Spect. 19:

spectaculorum,

id. ib. 24.